And that's how it all begins....

     Μετά από πολύ σκέψη και κουβέντα  για την δημιουργία αυτού του  blog η μόνη λογική απάντηση έμοιαζε να είναι  why not? Αφού κάνω που κάνω review  κάθε καινούριου δίσκου που ακούω μες το κεφάλι μου γιατί να μην το μοιραστώ και με τους άλλους ; Καθαρά λοιπόν από άποψη ακροατή και για όσους είναι  music freaks όπως εγώ που δεν μπορούν να διανοηθούν να φύγουν απ' το σπίτι χωρίς το mp3  ή υπολογίζουν την ώρα σύμφωνα με το πόσα τραγούδια έχουν ακούσει it's the right place to be!!!
      Χρειάστηκε επίσης πολύ σκέψη για το ποίο θα ναι το πρώτο μου review γι αυτό είπα να ξεκινήσω με κάτι ή κάποιον που ξέρω πολύ καλά ( δισκογραφικά τουλάχιστον)
     Πρώτο review  λοιπόν  Sons Of The Sea

     Για όσους το έχετε ήδη ακούσει ξέρετε πολύ καλά ότι πρόκειται για το νέο  project του Brandon Boyd (frontman των Incubus) μαζί με τον χρόνια συνεργάτη του και παραγωγό Brendan O' Brien όπου ο Boyd αναλαμβάνει εκτός από τα φωνητικά και το στιχουργικό κομμάτι, ενώ ο O´Brien  όλα τα υπόλοιπα πέρα από τα drums που παίζει ο Josh Freese. Πρόκειται για ένα ομότιτλο άλμπουμ που αποτελείται από δέκα κομμάτια και κυκλοφόρησε στις 24 Σεπτεμβρίου από την Avow Records.

     Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρέπει να κάνεις την πρώτη ακρόαση αυτού του άλμπουμ μ' ανοιχτό μυαλό καθώς σε γενικές γραμμές είναι ένας ήχος στον οποίο δεν μας έχει συνηθίσει ο  Boyd . Σίγουρα αυτοί που θα "δυσκολευτούν" περισσότερο είναι οι φαν των incubus και ιδιαίτερα οι φαν από τις πρώτες τους δουλείες ( Fungus Amongus, S.C.I.E.N.C.E κτλ) αφού αρκετά από τα κομμάτια μπορούν να χαρακτηριστούν και ως ποπ.. Ας τα πάρουμε όμως ένα ένα....

     Πρώτο κομμάτι του άλμπουμ είναι το Jet Black Crow, πολύ καλή αρχή με ένα απ τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ κατά τη γνώμη μου. Ενδιαφέρον με αρκετές και ευχάριστες εναλλαγές και απολαυστικά φωνητικά από των Boyd . Θα το "εγκρίνουν" οι παλιοί θαυμαστές και θα το αγαπήσουν οι καινούριοι.

     Συνεχίζουμε με το  Space & Time. Σίγουρα γνώριμος ήχος καθώς ακολουθεί τα χνάρια των  Incubus πράγμα που ισχύει και για το ύφος των στίχων, Όλα αυτά μαζί με μια μεγάλη δόση από ποπ.

    Τρίτο στη σειρά βρίσκουμε το Untethered και κάπου εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.... Ενώ στα πρώτα δευτερόλεπτα σου έρχεται στο μυαλό η εισαγωγή του Megalomaniac  των Incubus  και προετοιμάζεσαι ψυχολογικά για κάτι πάρα πολύ καλό δεν τ ακούς ποτέ , παρά μόνο ένα ποπ σχεδόν αδιάφορο κομμάτι.

     Ακολουθεί το Plus Minus.   το plus είναι η ωραία εισαγωγή και το σχεδόν summery feeling που σου αφήνει  που ας μην κοροιδευόμαστε τώρα που άρχισαν τα κρύα το αποζητάς. Το minus είναι ότι τα φωνητικά είναι τόσο ψηλά που πραγματικά δεν μπορώ να αποφασίσω αν μ' αρέσουν ή όχι.     

     Πέμπτο track και φτάσαμε αισίως στην μέση. Great Escape  και δεν ξέρω τι να πρωτοπώ. Ωραίο κιθαριστικό riff για αρχή αλλά στην πορεία κάτι δεν πάει καλά....τα verses είναι σχεδόν σαν ν ακούς boyband  ενώ άλλη μεγάλη αλλαγή στο chorus  με δυνατό beat και drums. Ενδιαφέρον κομμάτι αλλά λίγο all over the place  θα τολμούσα να πω.

     Νούμερο έξι και βρίσκουμε το Come Together . Πρώτο τραγούδι του δίσκου που υπάρχει βίντεο (στο οποίο βλέπουμε των Boyd με μια νεαρά να κυλιούνται σ' ένα δωμάτιο απ' ότι μπορώ να υποθέσω που σιγά σιγά αρχίζει να γεμίζει με γάλα!;!;!;! ) Προσιτό, ευχάριστο και χωρίς αμφιβολία το πιο radio friendly  track  του δίσκου.

     Επόμενο κομμάτι και προσωπικά αγαπημένο Where All The Songs Come From. Ένα κομμάτι που μιλάει για το που και πως βρίσκεις την έμπνευση και πραγματικά αυτό κάνει.σε εμπνέει, σε ταξιδεύει. Εξαιρετικά φωνητικά αλλά και στίχοι πράγμα για το οποίο είναι γνωστός ο Boyd αλλά δυστυχώς δεν συμβαίνει σε όλα τα κομμάτια του Sons of the sea.

     To όγδοο  track είναι ίσως το πιο controversial κομμάτι όλου του άλμπουμ με τίλο Avalanche. Δίνει την αίσθηση σόλο τραγουδιού από μιούζικαλ γι αυτό και δεν είναι το πιο εύκολο στο άκουσμα. Αυτοί που αγαπούν τα μιούζικαλ θα αγαπήσουν και το συγκεκριμένο κομμάτι ενώ οι υπόλοιποι υποθέτω θα περάσουν απλά στο επόμενο Hate it or love it.

     Πριν το τέλος βρίσκουμε το Lady Black . Το πιο χαμηλών τόνων κομμάτι του δίσκου, σχεδόν αφηγηματικό, σε βάζει στο τριπάκι να παρακολουθήσεις την ιστορία.Για κάποιο λόγο μου φέρνει στο μυαλό το Here Comes Everyone από το σόλο άλμπουμ του Boyd Wild Trapeze.Στιχουργικά όμως is that the best you can do Brandon? really???

     Τελευταίο κομμάτι Hey That's No Way To Say Goodbye. Πρόκειται για cover  του κομματιού του Leonard Cohen. Αν και σε γενικές γραμμές αγαπώ τα covers το συγκεκριμένο δεν με ενθουσίασε. σίγουρα είναι πιο ζωντανό και ενθουσιώδες από την αρχική εκτέλεσης όμως δεν σου αφήνει την αίσθηση που σου αφήνει η εκτέλεση του Cohen  και το σφύριγμα πραγματικά πιστεύω θα μπορούσε να λείπει

     Σε γενικές γραμμές είναι ένας ευχάριστος και "ήρεμος" δίσκος αλλά σίγουρα ένα σκαλί κάτω από αυτό που έχουμε συνηθίσει ή θα περιμέναμε από τον Boyd γι αυτό νομίζω ήταν πολύ έξυπνη η κίνηση η κυκλοφορία ενός ΕΡ  με τίτλο Compass λίγους μήνες πριν με τέσσερα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου ( Space & Time, Come Together, Where All The Songs Come From και Lady Black) αφού τα υπόλοιπα με εξαίρεση το Jet Black Crow δεν προσθέτουν κάτι στο σύνολο του δίσκου.