Pearl Jam - Lightning Bolt

     Το δέκατο στούντιο άλμπουμ των Pearl Jam είναι γεγονός. Η αναμονή των τεσσάρων ετών από την κυκλοφορία του Backspacer τελείωσε επιτέλους αν και ομολογουμένως δεν είχαν αφήσει το κοινό τους παραπονεμένο τόσο καιρό αφού είχαμε την κυκλοφορία 2 live άλμπουμ αλλά και το πολύ καλό documentary 20. Η καινούρια τους δουλειά τιτλοφορείτε LIghtning Bolt, περιέχει 12 κομμάτια και κυκλοφόρησε στις 14 Οκτωβρίου από την Monkeywrench Records/Republic Records μέσω της Universal Music υπό την παραγωγή του Brendan O'Brien.

Για να τα δούμε πιο αναλυτικά λοιπόν
     Εναρκτήριο τραγούδι είναι το Getaway. που μας ξυπνάει από τον λήθαργο των περασμένων τεσσάρων χρόνων και μας δηλώνει ευθαρσώς ότι οι Pearl Jam είναι εδώ και συνεχίζουν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλά το ίδιο καλά ακόμα και  σχεδόν είκοσι χρόνια μετά. Είναι οι παλιοί καλοί Pearl Jam αλλά new and improved.
     Mind Your Manners, είναι το πρώτο single από το Lightning Bolt και έχει κυκλοφορήσει ήδη από τις 11 Ιουλίου σε digital μορφή για να μας δώσει μια γεύση για όσα θα ακολουθούσαν, αν και δεν είναι αντιπροσωπευτικό του δίσκου καθώς είναι το πιο δυνατό κομμάτι με πασιφανής επιρροές από punk rock. Σύμφωνα με τον McCready (κιθάρα) είναι η δική του προσπάθεια να κάνει ένα τραγούδι βασισμένο στα ακούσματα του από Dead Kennedys.

     Συνεχίζουμε με το My Father's son. Ίσως ένα από τα αγαπημένα μου track του δίσκου αν και είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις μόνο ένα τραγούδι από το Lighning Bolt. Έντονος και γρήγορος ρυθμός που σε παρασέρνει και ευρηματικοί στίχοι.
     Ακολουθεί το Sirens, ένα από τα δυο κομμάτια του δίσκου που έχει κυκλοφορήσει και βίντεο. Μια power ballad που κερδίζει τις εντυπώσεις και είναι ίσως το "χιτ" του δίσκου με ένα πολύ μελωδικό κιθαριστικό σόλο από τον McCready και τη φωνή του Vedder να σε ταξιδεύει.

     Επόμενο στη σειρά το ομότιτλο Lightning Bolt που από τις πρώτες κιόλας νότες σε κάνει να κουνάς το πόδι σου με το ρυθμό.Ξεκινάει σιγά σιγά και σε κρατάει σε όλη τη διάρκεια μέχρι που κορυφώνεται. Άλλο ένα δείγμα των Pearl Jam που ξέρουμε 20 χρόνια τώρα.
     Έκτο στο tracklist βρίσκουμε το Infallible. Δυνατό κομμάτι τόσο σε ρυθμό όσο και σε ερμηνεία. Ένα από αυτά τα τραγούδια που αγαπάμε να τραγουδάμε με όλη μας τη δύναμη συνήθως κρυφά και κρατώντας μια βούρτσα μπροστά από τον καθρέφτη.
     Οι ρυθμοί πέφτουν πολύ στο Pendulum. Ατμοσφαιρικό, σκοτεινό, σχεδόν καταθλιπτικό θα μπορούσε να πει κανείς και ως επί το πλείστον είναι αυτού του είδους τα κομμάτια που μιλάνε πιο πολύ στην "ψυχή" μας και γίνονται αγαπημένα με το πέρασμα του χρόνου. Τραγούδι που αρχικά προοριζόταν για το Backspacer αλλά του δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία τέσσερα χρόνια μετά.
     Στο Swallowed Whole ίσως βρίσκουμε την πιο δυνατή και καλή ερμηνεία του Vedder σε όλο το άλμπουμ. Το μόνο αρνητικό είναι ότι το σόλο του McCready τελειώνει πολύ γρήγορα και μένουμε φωνάζοντας more! more! more!

     Συνεχίζουμε με το Let The Records Play με επιρροές country και μια υποψία  stoner. Πολύ καλή κιθάρα και πεντακάθαρο μπάσο. Δεν το λες αδιάφορο αλλά δε νομίζω ότι είναι από τα κομμάτια του άλμπουμ που θα σου μείνουν.
     Το Sleeping By Myself οι πιο πολλοί πιθανόν να το αναγνωρίσετε αφού υπήρχε στο σόλο άλμπουμ του Vedder Ukalele Songs που κυκλοφόρησε το 2011. Στο Lightning Bolt είναι μεγαλωμένο και προσαρμοσμένο για full band. Είναι μια εξέλιξη σίγουρα προς το καλύτερο καθώς κρατάει την αίσθηση της πρώτης εκτέλεσης και την εμπλουτίζει.
     Λίγο πριν το τέλος, με ήχο από 90's συναντάμε το Yellow Moon. Ένα τραγούδι που σίγουρα δε λες κακό αλλά σε σύγκριση με το υπόλοιπο Lightning Bolt πιθανόν το πιο αδύναμο κομμάτι.
      Με τους τόνους να έχουν ήδη πέσει από το Yellow Moon το άλμπουμ ολοκληρώνεται με το Future Days. Ένα καθαρό love song σε ακουστική εκτέλεση που σίγουρα αφήνει καλύτερες εντυπώσεις από το Yellow Moon.

      Σε γενικές γραμμές πρόκειται για έναν καλά δεμένο δίσκο αφού κανένα κομμάτι δε μοιάζει ξέχωρο ή κακό .Ένας δίσκος που θα αργήσεις να τον βαρεθείς και αξίζει να υπάρχει στη δισκοθήκη σου. Οι Pearl Jam ακόμα και σήμερα εκπροσωπούν επάξια την διάσημη μουσική σκηνή του Seattle και κρατάνε όλα τα στοιχεία που τους κάνουν τόσο μεγάλη και καλή μπάντα.  Αν σας άρεσε το Backspacer τότε θα αγαπήσετε το Lightning Bolt.
   
      

And that's how it all begins....

     Μετά από πολύ σκέψη και κουβέντα  για την δημιουργία αυτού του  blog η μόνη λογική απάντηση έμοιαζε να είναι  why not? Αφού κάνω που κάνω review  κάθε καινούριου δίσκου που ακούω μες το κεφάλι μου γιατί να μην το μοιραστώ και με τους άλλους ; Καθαρά λοιπόν από άποψη ακροατή και για όσους είναι  music freaks όπως εγώ που δεν μπορούν να διανοηθούν να φύγουν απ' το σπίτι χωρίς το mp3  ή υπολογίζουν την ώρα σύμφωνα με το πόσα τραγούδια έχουν ακούσει it's the right place to be!!!
      Χρειάστηκε επίσης πολύ σκέψη για το ποίο θα ναι το πρώτο μου review γι αυτό είπα να ξεκινήσω με κάτι ή κάποιον που ξέρω πολύ καλά ( δισκογραφικά τουλάχιστον)
     Πρώτο review  λοιπόν  Sons Of The Sea

     Για όσους το έχετε ήδη ακούσει ξέρετε πολύ καλά ότι πρόκειται για το νέο  project του Brandon Boyd (frontman των Incubus) μαζί με τον χρόνια συνεργάτη του και παραγωγό Brendan O' Brien όπου ο Boyd αναλαμβάνει εκτός από τα φωνητικά και το στιχουργικό κομμάτι, ενώ ο O´Brien  όλα τα υπόλοιπα πέρα από τα drums που παίζει ο Josh Freese. Πρόκειται για ένα ομότιτλο άλμπουμ που αποτελείται από δέκα κομμάτια και κυκλοφόρησε στις 24 Σεπτεμβρίου από την Avow Records.

     Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρέπει να κάνεις την πρώτη ακρόαση αυτού του άλμπουμ μ' ανοιχτό μυαλό καθώς σε γενικές γραμμές είναι ένας ήχος στον οποίο δεν μας έχει συνηθίσει ο  Boyd . Σίγουρα αυτοί που θα "δυσκολευτούν" περισσότερο είναι οι φαν των incubus και ιδιαίτερα οι φαν από τις πρώτες τους δουλείες ( Fungus Amongus, S.C.I.E.N.C.E κτλ) αφού αρκετά από τα κομμάτια μπορούν να χαρακτηριστούν και ως ποπ.. Ας τα πάρουμε όμως ένα ένα....

     Πρώτο κομμάτι του άλμπουμ είναι το Jet Black Crow, πολύ καλή αρχή με ένα απ τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ κατά τη γνώμη μου. Ενδιαφέρον με αρκετές και ευχάριστες εναλλαγές και απολαυστικά φωνητικά από των Boyd . Θα το "εγκρίνουν" οι παλιοί θαυμαστές και θα το αγαπήσουν οι καινούριοι.

     Συνεχίζουμε με το  Space & Time. Σίγουρα γνώριμος ήχος καθώς ακολουθεί τα χνάρια των  Incubus πράγμα που ισχύει και για το ύφος των στίχων, Όλα αυτά μαζί με μια μεγάλη δόση από ποπ.

    Τρίτο στη σειρά βρίσκουμε το Untethered και κάπου εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.... Ενώ στα πρώτα δευτερόλεπτα σου έρχεται στο μυαλό η εισαγωγή του Megalomaniac  των Incubus  και προετοιμάζεσαι ψυχολογικά για κάτι πάρα πολύ καλό δεν τ ακούς ποτέ , παρά μόνο ένα ποπ σχεδόν αδιάφορο κομμάτι.

     Ακολουθεί το Plus Minus.   το plus είναι η ωραία εισαγωγή και το σχεδόν summery feeling που σου αφήνει  που ας μην κοροιδευόμαστε τώρα που άρχισαν τα κρύα το αποζητάς. Το minus είναι ότι τα φωνητικά είναι τόσο ψηλά που πραγματικά δεν μπορώ να αποφασίσω αν μ' αρέσουν ή όχι.     

     Πέμπτο track και φτάσαμε αισίως στην μέση. Great Escape  και δεν ξέρω τι να πρωτοπώ. Ωραίο κιθαριστικό riff για αρχή αλλά στην πορεία κάτι δεν πάει καλά....τα verses είναι σχεδόν σαν ν ακούς boyband  ενώ άλλη μεγάλη αλλαγή στο chorus  με δυνατό beat και drums. Ενδιαφέρον κομμάτι αλλά λίγο all over the place  θα τολμούσα να πω.

     Νούμερο έξι και βρίσκουμε το Come Together . Πρώτο τραγούδι του δίσκου που υπάρχει βίντεο (στο οποίο βλέπουμε των Boyd με μια νεαρά να κυλιούνται σ' ένα δωμάτιο απ' ότι μπορώ να υποθέσω που σιγά σιγά αρχίζει να γεμίζει με γάλα!;!;!;! ) Προσιτό, ευχάριστο και χωρίς αμφιβολία το πιο radio friendly  track  του δίσκου.

     Επόμενο κομμάτι και προσωπικά αγαπημένο Where All The Songs Come From. Ένα κομμάτι που μιλάει για το που και πως βρίσκεις την έμπνευση και πραγματικά αυτό κάνει.σε εμπνέει, σε ταξιδεύει. Εξαιρετικά φωνητικά αλλά και στίχοι πράγμα για το οποίο είναι γνωστός ο Boyd αλλά δυστυχώς δεν συμβαίνει σε όλα τα κομμάτια του Sons of the sea.

     To όγδοο  track είναι ίσως το πιο controversial κομμάτι όλου του άλμπουμ με τίλο Avalanche. Δίνει την αίσθηση σόλο τραγουδιού από μιούζικαλ γι αυτό και δεν είναι το πιο εύκολο στο άκουσμα. Αυτοί που αγαπούν τα μιούζικαλ θα αγαπήσουν και το συγκεκριμένο κομμάτι ενώ οι υπόλοιποι υποθέτω θα περάσουν απλά στο επόμενο Hate it or love it.

     Πριν το τέλος βρίσκουμε το Lady Black . Το πιο χαμηλών τόνων κομμάτι του δίσκου, σχεδόν αφηγηματικό, σε βάζει στο τριπάκι να παρακολουθήσεις την ιστορία.Για κάποιο λόγο μου φέρνει στο μυαλό το Here Comes Everyone από το σόλο άλμπουμ του Boyd Wild Trapeze.Στιχουργικά όμως is that the best you can do Brandon? really???

     Τελευταίο κομμάτι Hey That's No Way To Say Goodbye. Πρόκειται για cover  του κομματιού του Leonard Cohen. Αν και σε γενικές γραμμές αγαπώ τα covers το συγκεκριμένο δεν με ενθουσίασε. σίγουρα είναι πιο ζωντανό και ενθουσιώδες από την αρχική εκτέλεσης όμως δεν σου αφήνει την αίσθηση που σου αφήνει η εκτέλεση του Cohen  και το σφύριγμα πραγματικά πιστεύω θα μπορούσε να λείπει

     Σε γενικές γραμμές είναι ένας ευχάριστος και "ήρεμος" δίσκος αλλά σίγουρα ένα σκαλί κάτω από αυτό που έχουμε συνηθίσει ή θα περιμέναμε από τον Boyd γι αυτό νομίζω ήταν πολύ έξυπνη η κίνηση η κυκλοφορία ενός ΕΡ  με τίτλο Compass λίγους μήνες πριν με τέσσερα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου ( Space & Time, Come Together, Where All The Songs Come From και Lady Black) αφού τα υπόλοιπα με εξαίρεση το Jet Black Crow δεν προσθέτουν κάτι στο σύνολο του δίσκου.